Geçen gün okulda öğretmeni kızıma: “Büyüdüğünde ne olmak istiyorsun ?” demiş, Klasik bir soru ama benim kızım ne dese beğenirsiniz?
_ ” Ben büyüdüğümde ANNE olmak istiyorum. ” Öğretmeni de haklı olarak ” Tabi canım büyüdüğünde anne olursun ama hangi mesleği yapmak istiyorsun? ” diye yenilemiş. Küçük kızım ısrarla “ANNE OLMAK İSTİYORUM ” deyince,,, Biz ertesi gün soluğu rehber öğretmenin odasında aldık tabi.. Görüşmeler, görüşmeler..
Sonuç: Sınıftaki diğer çocukların anneleri genelde ev hanımı olunca, benim kızım onları anne, beni ise çalışan bir anne olarak değerlendiremediği için de; sadece çalışan bir kadın olarak görmüş… Sorun önemli dedi okuldaki rehber öğretmen.. Haklıydı. Diğer çocukların anneleri okul bahçesine gelip; unuttukları beslenmeleri getiren, terlediyse atletini değiştiren, okulda düzenlenen çay partilerine katılan, karne günlerinde yanlarında olup boy boy fotoğraf çektiren biriydi.. .ben de anneyim, ben seni çok ama çok seven anneyim diye bağırmak geldi içimden.. Boğazım düğümlendi, yutkunamadım sanki. Evde defalarca birlikte etkinlikler yaparken, birlikte sinemaya, tiyatroya giderken de senin anneninim diye düşündüm. Ama kızım öyle algılamadı. O sadece gördüğünü yorumladı. Herkesin annesi yanında ve her an istediğini yapmaya hazır..
Tabi ki yaşı çok küçük, böyle düşünmüş olması normal diye defalarca düşündüm ama.,, Yine de çok üzüldüm. Ona bir annenin aynı zamanda bir iş hayatı da olabileceğini anlatmaya çalıştım… Arada sırada benim iş yerime de geldi. Daha çok çalışan anneyle arkadaşlık yapıp, onların çocuklarını da benim kızımla tanıştırdık. En azından bir anne olarak kızımla mümkün olduğunca daha çok vakit geçirdim… Bazen yemekleri birlikte yaptık, çamaşırları birlikte astık, bazen de onun çantasını birlikte hazırladık…
Şu an kızım 10 yaşında ve bu dönemi birlikte atlattık. Sadece güzel bir anı olarak hatırlayıp, gülümsüyoruz. Tabi şimdi o da büyüdüğünde hangi mesleği yapmak istiyorsun sorusuna farklı cevaplar veriyor, üstelik bu cevaplar her gün değişiyor..
